2d-films

‘2d+d=geld in het laatje’ is het nieuwe ‘1+1=2’. Hoofdpijn van het nadenken over een plot die zo inventief en goed doordacht in elkaar zit is onwijs jaren nul; hoofdpijn van een veel te zware bril die je ieder half uur eventjes moet afzetten is geheel jaren nu. Het creëren van diepte door objecten voor elkaar te plaatsen is voor mietjes; echte mannen filmen beelden in twee kleuren en gooien daar een shitload aan veel te dure software overheen om Ware Diepte te maken.

Sinds de grote boem van ‘Avatar’ krijgt elke filmmaker namelijk dollartekens in de ogen bij het horen van een derde d. Dus plakken ze een extra d aan al hun producties, en hopen dat de cashflow 3x zo groot is. Ze vergeten echter één belangrijke vraag te stellen: wat voegt dat blauw-rood-filter toe aan de film? Roger Ebert verwoordt het net iets andersom in ‘Sun-Times’: denk aan je mooiste filmervaring en vraag je af wat 3d daaraan toegevoegd zou hebben.

Inderdaad: weinig tot niets. ‘Pulp Fiction’ wordt niet beter als de fabuleuze mayo-scene met zo’n dure camera gefilmd werd; en het episch drama ‘Titanic’ zou in een enkele scène wat overweldigender worden, maar daartegenover staat de ellenlange, nutteloze zit met een bril van grofgeschat 3,5kilo op je neus.

Er is nog iets anders aan die bril. Aangezien we het breezer-tijdperk ontgroeid lijken, worden de jongeren weer wat preutser en normaler. De bioscoop wordt weer een plek voor een eerste date, in plaats van een eerste keer. En die rode brillen maken je date niet aantrekkelijker, laat staan hoeveel tijd je zelf meer voor de spiegel moet staan om je hoofd en outfit zo te krijgen dat je er nog enigszins appetijtelijk uitziet met een gigantisch rode Robocop-extensie op.

Neen. De enige dimensie die 3d-films extra hebben op 2d-films is de dimensie ‘jammer’. 2d voor de win.